Vermoeidheid, vermoeidheid en nog eens vermoeidheid.
Vermoeidheid is mijn grootste klacht, mijn dagelijkse vijand.
Het is een moeheid die in niets te vergelijken valt met de moeheid die je hebt na een drukke dag op het werk.
Wat ik voel is een aanhoudende vermoeidheid die samen met mij uit bed stapt, samen met mij ontbijt, bij mij is wanneer ik me scheer, douche, fiets of wandel.
Het is een mysterieus, uit vele lagen bestaand vermoeidheidsmonster, dat van diep binnen mijn lichaam zijn klauwen uitstrekt naar mijn ledematen, gewrichten, centraal zenuwstelsel en naar de stofjes en radertjes in mijn hersenen.
Terwijl ik dit schrijf luister ik naar het album Oceanborn van Nightwish. Vooral het nummer Sleeping Sun van deze gothic metal band - wat men tegenwoordig female fronted melodic of symphonic metal noemt - beroert me telkens weer.
Sleeping Sun gaat niet over chronische vermoeidheid, maar zelf voel ik me wel als een slapende zon.
De vermoeidheid heeft me te pakken als een slapende zon. De felle rood-oranje energiestralen doven uit. Langzaam verword ik slechts tot een nasmeulende dwergplaneet.
Ik weet dat ik niet de enige ben die naar Nightwish luistert en zeker ben ik niet de enige die lijdt aan chronische vermoeidheid. Scchrijf dus gerust een opmerking op dit blogbericht. Deel je ervaring of een lied dat je beroert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten